در تمام مدتی که به عنوان معلم مشغول به کار بوده ام مناسبت های رسمی را کوشیده ام به واسطه محتوایی که دارند مورد ارزیابی قرار دهم . به همین خاطر تا به امروز هرگز روز معلم برایم ارزش و اهمیتی نداشته است بخاطر اینکه گمان می کنم این روز بسان فرمی است که محتوا را نمایندگی نمی کند از این رو دوستانو دانش آموزانم این روز را به من تبریک نمی گویند. ولی به چند دلیل امسال به استقبال این روز می روم و ۱۲ اردیبهشت را گرامی می دارم.
اول اینکه این روز بهترین فرصت برای اعتراض به حکم اعدام فرزاد کمانگر است . دیگر برایم مهم نیست که این مناسبت و نامگذاری رسمی است آنچه اولویت دارد نجات جان فرزاد کمانگر است همان عمل شایسته ای که مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران انجام می دهند.
دوم اینکه امسال فراخوان معلمان تهران بر سر آرامگاه یک معلم ، دکتر خانعلی ، است که در اردیبهشت ۴۳ به ضرب گلوله جان سپرد این امر نقطه عطفی برای معرفی و تاریحچه واقعی روز معلم می تواند باشد.
سوم اینکه امسال در جایی درس می دهم که در تامل با دانش آموزانش به من حس معلم بودن دست می دهد البته معلمی کاملا خارج از کلیشه های متداول آیین نامه ای آموزش و پرورش.
این دلایل مرا قانع می سازد که از فرصت پیش آمده برای تعمیق خواسته های به حق معلمان استقبال نمایم و فارغ از برخی ذهن گرایی همراه با وبلاگ نویسان و معلمان برای آزادی فرزاد تلاش کنم.
به امید رهایی و آزادی تمام زندانیان عقیدتی و سیاسی .
