فرزاد کمانگر، معلم ساده مناطق محروم کردستان را صبح امروز یکشنبه اعدام کردند؛ به جرم “بمب گذاری”! به همراه او چهار تن دیگر از شهروندان کرد را نیز به همین اتهام اعدام کردند. چیز غریبی نیست! وقتی یک ملت را “فریب خورده” می نامند و وقتی سران جنبش سبز را “عامل صهیونیست ها” می خوانند، نباید هم توقع داشته باشیم که یک معلم ساده را با اتهامی بهتر از این به دار بیاوزیزند؛”بمبگذار”!
به عقیده من، “فرزاد کمانگر” بمب گذار بود، منتها هم بمبی که کار گذاشت متفاوت از بمبهایی است که می گویند و هم زمان عمل کردن آن بمبها هنوز فرا نرسیده است! او از آن بمب هایی نکاشته که ویران می کنند، که منفجر می شوند و کسانی را به کشتن می دهند. او در دل کوچولوی دهها بچه ی روستایی این دیار مصیبت زده، بذر آگاهی و عشق کاشته است. این بذر، که بمبی جادویی است، مخرب و ویرانگر نیست، سازنده است و دیرپا.
از نگاه رژیمی که دشمن آگاهی و عشق است، فرزاد در دل همه آن بچه های معصوم بمب کار گذاشته است و این جرم سنگین تری است از کشتن آدمها، که خود نظم اسلامی در آن تبحر دارد. بمب هایی که فرزاد کاشته، روزی “با تأخیر” عمل خواهند کرد. بمب های فرزاد، به جای کشتن، فریاد زندگی و عدالت و آزادی را همه گیر خواهد کرد و همین است که عقوبت مرگ را برای او رقم زده است.
تردید ندارم روزی که این بچه ها بزرگ می شوند، چاشنی آن بمبهای آگاهی و عشق در نهاد پاکشان “عمل” خواهند کرد و جهل و خرافه را از ذهن این دیار پاک خواهند کرد. در فرداهایی که متعلق به آنان است، شاید آگاهی و عشق به درجه ای از رونق برسند که دیگر نتوان با حکمی ظالمانه، کسی را بابت افکار و عقایدش به زندان برد، شکنجه کرد و به دار آویخت. آنها می توانند فرداهای باشکوهی را که ما باید با نهایت دقت و دانش بسازیم، به فرداهای باشکوه تری تبدیل کنند. بچه های فرزاد، برای تصاحب فرداهای آزاد و آباد، مصمم و امیدوارند. این را در نگاه دانش آموزان محروم و معصوم و فهیم فرزاد در کردستان می توان دید و فهمید.
