کانون نویسندگان ایران، در اعتراض به اعدام های مخفیانه ی نوزده اردی بهشت بیانیه ای صادر کرده است. متن بیانیه ی مذکور در پی می آید.

«کَریه» اکنون صفتی اَبتَر است
چرا که به‌تنهایی گویای خون‌ْتشنگی نیست.

آری، به‌راستی واژه‌ها از بیان این همه زشتی و پلشتی که پیرامون ما موج می‌زند، ناتوان‌اند. باز هم خون و خون‌ریزی، باز هم خونْ‌تشنگی، باز هم اعدام؛ و این بار اعدام پنج زندانی با هم: شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان.

گفته شده است که اینان تروریست و بمب‌گذار بوده‌اند. اما نخست، به فرض صحت این اتهام، حتی تروریست‌ها و بمب‌گذاران هم سزاوارند که از موازین متعارف و متمدنانه‌ی محاکمه در سطح جهان برخوردار شوند، حال‌آن‌که در مورد این اعدام‌شدگان حتی قوانین موجود و جاریِ حکومت کنونی نیز رعایت نشده است. دوم، و مهم‌تر از آن، اساساً ما را با صحت و سُقم این اتهام‌ها کاری نیست؛ دغدغه‌ی ما محکومیت پدیده‌ی اعدام است و این که اعدام هیچ نیست جز مضاعف کردنِ کشتار و جنایت و بدین‌سان دامن زدن به خون‌ریزی. و درست از همین روست که نمی‌توان هیچ شاهدی بر این مدعا یافت که مجازات اعدام در از میان برداشتنِ جرم و حتی کاهش یا تخفیف آن تأثیر‌گذار بوده است. افزون بر این، گسترش دامنه‌ی اعدام، به‌ویژه در چند ماه اخیر، این گمان را تقویت کرده و می‌کند که این اعدام‌ها در اوضاع کنونی نه به دلایل حقوقی و قضایی که با اهداف سیاسی، و به ‌طور مشخص با هدف ایجاد فضای رعب و وحشت برای بازداشتن مردم از پی‌گیریِ خواست‌های آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه‌، صورت می‌گیرد. به هر کدام از این دلایل، اعدام عملی است که هیچ انسانی نمی‌تواند خود را آزاده و آزاداندیش بنامد و آن را محکوم نکند. چنین است که هم‌اکنون مردم در بسیاری از نقاط جهان بساط مجازات اعدام را برچیده‌ و آن را به موزه‌ی تاریخ سپرده‌اند.

کانون نویسندگان ایران، ضمن محکوم کردن اعدام نامبردگان فوق، بر این باور است که مجازات اعدام در شأن جامعه‌ی ایرانی هم نیست و شایسته است که در ایران نیز هر چه زودتر به عمر این نهاد منسوخ و ضدانسانی پایان داده شود.

کانون نویسندگان ایران
۲۱ اردیبهشت ۸۹