بیانیه مادران صلح کردستان به‌مناسبت ١٩ اردیبهشت
شنبه، ۱۷ اردی‌بهشت ۱۳۹۰ / ۰۷ می ۲۰۱۱
تمامی مردم قهرمان کردستان و ایران را به برگزاری اعتصاب سراسری در روز ١٩ اردیبهشت فرا می‌خوانیم اولین سالگرد شهادت فرزندانمان فرزاد، شیرین، فرهاد و علی و مهدی را پاس می‌داریم. ما مادران هرگز از دست دادن این فرزندانمان را باور نکرده‌ایم. آنها امروز فرزندان همه‌ی مردم کردستان و ایران هستند، همان‌طور که ما هم مادر همه‌ی مبارزان هستیم. این فرزندان به اسوه‌ی مقاومت و آزادیخواهی همه‌ی زجرکشیدگان مبدل گشته‌اند. آنها فریاد رهایی و غرور ایستادگی همه‌ی ستم دیدگان هستند. آنها فریاد ما مادران و نشانی از صبر و ایستادگی همه‌ی مادران هستند، ما به داشتن چنین فرزندانی سربلند هستیم. آنها را از دست نداده‌ایم، چرا که آنها به فریاد ما مبدل شده‌اند، اما آیا آنها ما را از دست داده‌اند؟ این سوالی است که ما مادران صلح از همه کسانی که فریادی برای برآوردن و مشتی برای گره کردن دارند، می‌پرسیم؟ ما مادران صلح به‌عنوان مادران رنج جامعه، به‌عنوان مادران فریاد و به‌عنوان مادران ایستادگی و غرور، انتظاراتمان را اینچنین بیان می‌کنیم: اولین خواسته ما از مردم کردستان و ایران این است که روز ١٩ اردیبهشت را به روز ایستادگی در برابر ستم و ترور دولت مبدل نمایند. فرزندانمان در چنین روزی چشم در چشم جلادان خود، تنها برای گفتن ”نه“ و برای تسلیم نشدن، با سربلندی شهادت را به‌جان خریدند. این ”نه“ را آنها به‌جای همه‌ی ما گفتند. زمان آن رسیده است که همه با هم به این ظلم وستم و سرکوب پایان دهیم.
روز ١٩ اردیبهشت، روزی است که میان سر بزیری و سر بلندی انتخاب خود را بنماییم. در این روز همه‌ی فرزندان سربلندمان چشم در چشم سرکوبگران در یک اعتصاب سراسری ایستادگی مردم ما را نشان خواهند داد. دومین خواسته‌ی ما از مردممان این است که نگذارند فرزندان مبارزمان را تروریست، جنایت‌کار و خشونت طلب بنامند. ما فرزندانمان را در میان درد و رنج و با آزادگی بزرگ کرده‌ایم، هیچ مادری مرگ فرزند خود را نمی‌خواهد، اما ما مادران این را نیز به خوبی می‌دانیم که تسلیم شدن و قبول خفت خود، ساه‌ترین و دردناک‌ترین مرگ است. فرزندانمان نه تنها زاییده جسم مان که زاییده مقاومت مادرانه هستند. هنگامی که تنها برای یک ملاقات با عزیزانمان متحمل بزرگترین تحقیرها می‌شدیم، با دیدن روح بلند فرزندانمان را در نگاه، لبخند و گفتارشان حقیر بودن جلادان را به خوبی درک می‌کردیم. آنان که فرزندانمان را به جرم محارب و تروریست بودن در زندانها بدار می‌آویزند و یا در کوهستانها به قتل می‌رسانند، حرفها و نگاه‌های مزدورانه اشان از نوع همان نگاههایی است که در تلویزیونها، نوشته‌ها و در محافل فرزندانمان را تروریست می‌نامند. ما مادران این نگاهها و این سخنان را خوب می‌شناسیم، روی سخنمان با کسانی است که می‌خواهند ایستادگی، شجاعت و عزت مادران را در راه منافع خفت بارشان بفروشند.
شما از نوع همانهایی هستید که فرزندانمان را شکنجه کردید، طناب دار به گردنشان انداختید، صندلی را از زیر پایشان کشیدید و جنازه فرزندنمان را به ما برنگردانیدید. قلم هایتان، گفتارتان، نگاه هایتان از نوع همان پاسداری است که در مقابل اصرار گرفتن جنازه عزیزانمان، ما را کشان کشان بیرون انداخت. شما با این سخنانتان می‌خواهید که دستاویز لازم برای اعدام دیگر فرزندانمان را به دولت بدهید، در حالی که فرزندانمان شیرکوه معارفی، حبییب الله لطیفی و زینب جلالیان در پای چوبه‌ی دار هستند و در حالی که روی لوله‌ی توپ و تانک دولت به فرزندانمان در کوهستانها نشانه گرفته، سخنان شما به‌معنای تأیید همه‌ی این کشتارهاست. شما که از مقاومت فرزندانمان در هراس هستید این بار از خشم مادران باید که در هراس باشید. ما مادران صلح، مادران شهیدان و مادران ایستادگان، از همه‌ی مردم کردستان و ایران می‌خواهیم که با شرکت در اعتصاب سراسری ١٩ اردیبهشت، نشان دهند که راه مقاومت فرزاد، فرهاد، شیرین و علی را برگزیده‌اند، نه راه یاوه گویان فرصت‌طلب را.

مادران صلح کردستان